Deze zomer word ik 40. Dit dacht ik zorgeloos te gaan doen. Ik heb een hele leuke man en kinderen, een prachtig huis, een fijne baan en een eigen bedrijf. Een bedrijf wat ik aan het veranderen ben. Meer passend bij mijn huidige vaardigheden en wensen. Ik zou per oktober nog wat minder uren gaan werken zodat ik meer tijd had mijn eigen berdrijf “Natuurlijk Krachtig” vorm te gaan geven. Alles prima voor mekaar.

Maar “Life is happens while you’re busy making other plans”, bleek ineens weer heel toepasbaar.

Want in plaats van te genieten van mijn, al lang geleden geplande week vrij, begon de week met een bijeenkomst van mijn werk. Het hele bedrijf bleek failliet. Er werd hard gewerkt aan een doorstart en dat is inmiddels, gelukkig voor mijn werkgever en veel collega’s, gelukt. Helaas betekent het voor mij dat ik geen onderdeel van de doorstart ben. Mijn baan als coach voegt heel veel toe maar momenteel zijn er andere belangen groter zoals het weer financieel gezond maken van het bedrijf. Zakelijk natuurlijk een volkomen logische keuze.

Feit blijft wel dat ik, behoorlijk onverwacht, mijn baan ineens kwijt bent. Als ik naar huis rij van de bijeenkomst voel ik me echt verdrietig. Door het hele verhaal, het effect wat dit heeft op het leven van mijn werkgever, mijn collega’s en op dat van mij. Dat ik niet langer een onderdeel ben van dit geheel, een stuk dynamiek in mijn leven kwijtraak en ik zomaar ineens met lege handen sta. Ondanks mijn harde werken, zorgvuldig plannen en uitvoeren voelt het zorgeloos veertig worden ineens heel ver weg. Op dinsdag ben ik vooral heel boos. Alle trainingen ten spijt waar het gaat over je eigen pad kiezen, visualiseren, doelen maken enzovoort heb ik ineens te maken met een grote bak onrust in mijn leven waar ik niet om heb gevraagd. Door toedoen van iemand anders sta ik op straat. Er schiet van alles door me heen en geen van alle is erg fraai. Ik kies er wel voor om het er te laten zijn. Omdat ik weet dat ook boosheid onderdeel van dit proces is net als het verdriet. Ik weet wel dat niet alles wat ik voel genuanceerd is of terecht. Maar dat ik het voel is, in het nu, is wel volkomen terecht. Op woensdag voel ik dat het heftigste stof wat begint te dalen en komt er ondanks het slechte begin een beetje een vakantiegevoel. Nog heel onstabiel maar het is er. Op donderdag komen de eerste kriebels, want hoe dan ook als er ergens een deur dicht gaat, gaat er ook weer één open. Ik wilde al verder gaan bouwen aan “Natuurlijk Krachtig”. Misschien biedt het verliezen van mijn baan wel een prachtige kans? Dit is waar het in al de trainingen eigenlijk over gaat. Niet hoe je precies je pad uitstippelt maar de manier waar op je om gaat met wat op je pad komt.

Terwijl ik hiermee puzzel in mezelf krijg ik telefoon van een trainer die ik ken uit mijn inmiddels oude baan die me vraagt een klus met hem te gaan doen. Dit geeft me net het laatste zetje wat ik nodig heb. Ik kies, ik kies ervoor om ervoor te gaan. Ik ga mijn uiterste best doen mijn eigen bedrijf vorm te geven.

Het voelt spannend, bijzonder, onzeker, uitdagend, gaaf en nog veel meer. Maar vooral voel ik me vrij. Vrij omdat het me de afgelopen twee jaar gelukt is me vrij te maken van de negatieve banden die ik zelf had aangelegd in mijn leven. Vrij van de door mezelf op gelegde beperkingen. In plaats daarvan voel ik me verbonden met de potentie die ik heb. Dat wat ik allemaal wel kan. Het is niet altijd een makkelijk pad geweest. Maar het huidige resultaat voelt superfijn. Ik heb dit pad deels af kunnen leggen door de baan die ik afgelopen 1,5 heb gehad en daar ben ik erg blij mee. Nu is dit pad afgelopen en heb ik alle ruimte, om helemaal op mijn manier, andere mensen op een stukje van hun pad te gaan begeleiden.

Ik ben vogelvrij mijn eigen weg te gaan en dat voelt “Natuurlijk Krachtig”