Een club vrouwelijke ondernemers, sommige starters maar het merendeel is al langer ondernemer. Allemaal gaan ze een vraag inbrengen rondom hun onderneming. Eén van de dames heeft haar vraag nog niet helemaal helder. Dat is geen probleem. Door middel van het stellen van vragen onderzoek ik samen met haar wat haar vraag is. Het kost tijd deze helder te krijgen. Wanneer we op het goede spoor zitten verandert haar houding. Er komt meer leven in haar ogen, ze gaat meer oogcontact met me maken. Als ik haar even later vraag………, is dit je vraag? Gaat ze rechter op zitten, haar stemgeluid wordt krachtiger en er komt een duidelijk “Ja”. Dan weet ik dat we goed zitten. Ik vraag haar een representant te kiezen voor haar zelf en twee die representant staan voor de twee thema’s uit haar vraag. 

Ze geeft de drie representanten zelf een plek. Er ontstaat een onrustig beeld. Er wordt niet naar elkaar gekeken. Er hangt een bozige sfeer lijkt. Wanneer ik de representanten vraag hoe het is op hun plek komen er veel verwijten. Ze willen graag bij elkaar wegstappen. Op mijn vraag hun beweging te volgen gebeurt dat dan ook meteen. Ze stappen een eind bij elkaar weg. Ik kijk naar wat er gebeurt en de inbrengster. Het kost haar moeite dit te aanschouwen.

De representant van de inbrengster zucht ineens hard en zegt “dit is ook niet wat ik wil, ik wil zou graag kiezen zonder dat er veroordeeld wordt”.

De sfeer in de opstelling veranderd meteen. De andere twee representanten doen weer een stap dichterbij en voor het eerst wordt er naar elkaar gekeken. De inbrengster kijk met samengeknepen ogen en ook een glimlach naar wat er gebeurt. Op de vraag wat dit met haar doet laat ze haar schouders even zakken. Zo herkenbaar geeft ze aan. Ik heb altijd gevoel dat ik tussen deze twee thema’s moet kiezen. En dat er een oordeel op zit als ik dat niet doe. Het is even stil…….. De representanten doen nog een stap in elkaars richting.

De sfeer veranderd opnieuw. Er wordt geglimlacht naar elkaar. De mooiste glimlach zie ik naast me bij de inbrengster. Jeetje wat helder is dit geeft ze aan. Nu zie ik ineens dat ik dit oordeel er altijd zelf op heb gelegd. Ik snap ook wel waarom. Ik ben opgegroeid in een sfeer dat je moest focussen op één ding. Werken aan twee dingen was voor twijfelaars zei mijn vader altijd. Nooit gedacht dat dit nu in dit onderwerp voor mij dus doorwerkt.

Ik vraag de representanten of ze nog éénmaal een beweging willen maken. De twee thema’s gaan allebei aan een kant van de representant van de inbrengster staan. Je voelt de rust die hierdoor ontstaan. De inbrengster ervaart het ook. Ja zegt ze, ja dit is fijn als het er gewoon mag zijn allebei.

Twee weken laten krijg ik een mail van haar dat ze gevraagd is voor een opdracht waarin ze deze beide thema’s in kan zetten. Ze is hier super blij mee en geniet nog na van wat de opstelling in beweging heeft gezet. Hoe gaaf is dat? Ik doe even een dansje door mijn praktijkruimte want man wat wordt ik hier toch vrolijk van