Vanmorgen las ik talloze berichten over Moederdag, moeders, liefde, rouw, gemis, wensen en (on)vervuld verlangen. Ik wordt er een beetje bokkig van en mopper in mezelf dat al die volwassen mensen toch eens volwassen moeten worden en zich los moeten maken van hun moeder.

Met dit gemopper stel ik uiteraard uit om aan te kijken wat er bij mij gebeurt. Ik kies er voor een uur het bos in te gaan. Al lopend verstomd het gemopper in mezelf. Er komt weer meer ruimte om adem te halen. Al jaren kom ik niet op Moederdag bij mijn eigen moeder. Omdat ik het niet op kan brengen om deze dag te worden weggestuurd. Dat is wat ze de afgelopen ruim 10 jaar al doet. Zeggen dat je weg moet gaan. Mijn moeder is zoek geraakt in haar zelf. In een monster van een depressie en angsten. Daarom woont ze op een gesloten afdeling. En wanneer je ook komt ze wil dat je gaat. Altijd. Soms in de eerste minuut maar altijd binnen 10 minuten. Omdat haar schaamte groter is dan haar liefde voor ons. Rouwen om een moeder die nog leeft is echt heel moeilijk.

Maar bedacht ik me in het bos, zo was het zeker niet altijd. En wat verdient ze het dat dit ook nog steeds gezegd wordt. Dat ik als kind een fijne moeder had. Dat je heel erg met haar lachen kon, dat ze ons leerde om van weinig iets te maken. Dat ze zorgzaam was. Dat we altijd mooi gekleed waren. Dat ze werkte, vrijwilligers werk deed, voor ons zorgde. Alle zalige uren op Terschelling waar ze de mooiste versie van haar zelf was.

Dat veel van wat ik nu kan zo is dank zij haar. En dat ik haar zo verschillend kan missen. De mooie versie die er ook was ondanks dat ook toen de depressieve tijden er waren.

Mijn moeder die ooit twee versies had en nu helaas nog maar één. Dat ik steeds weer in te sluiten heb dat, dit zo is.

En dat mijn verhaal niet uniek is. Dat heel erg veel mensen worstelen met de moeder die zei hebben. Deze dag die is weer om. Haal eens diep adem en glimlach in gedachten naar die moeder die jij hebt of had.

Het helpt, heus waar.