Tijdens coaching gesprekken, opleidingsdagen en ook in mijn eigen leven ervaar ik dat ‘je eigen plek’ innemen een thema is. Hoe geldt dit voor jou? Afgelopen week had ik een bijzondere ontmoeting met een prachtige dame. Tijdens ons gesprek kwam dit thema al snel op tafel. Dit bleek namelijk voor haar ook te gelden. Het thema was bij haar al herhaaldelijk voorbij gekomen en deze dag was het er opnieuw.

Ik begin door aan haar te vragen twee plekken op de grond te markeren. Eén voor ‘je eigen plek innemen’ en één voor ‘niet je plek in nemen’. Eerst vraag ik haar van een afstand eens te kijken naar de markering ‘niet je eigen plek innemen’ en te beschrijven wat dat teweeg brengt in haar. Er komen woorden en verhalen. Ik vraag aan haar om in te stappen en te ervaren en voelen wat dit met haar doet. Er komen nog veel meer woorden, verhalen en gebaren in een hoog tempo. Dan gebeurt er iets bij mij. Ik voel aan alles dat de woorden een functie hebben voor haar. Om te voelen is het nu echter van belang de woorden even te laten voor wat het is en eerst stil te staan bij het gevoel wat zo hevig bij haar binnenkomt. Dat betekent dat ik mijn plek als coach dien in te nemen en haar verhaal te onderbreken. Het is niet niets wat ze allemaal vertelt. Toch kies ik hiervoor, omdat al deze woorden haar niet gaan leiden naar de kern van haar thema.

Ik benoem dat ik haar even wil onderbreken. Dat ik haar verhaal hoor en hoe heftig het voor haar is. Vervolgens vraag ik aan haar om te ervaren waar dit gevoel zit in haar lijf. Ik voel en zie haar verwarring. En voel ook de mijne; maak ik wel de juiste keuze? Dit duurt maar heel kort; jazeker, ik maak de juiste keuze! Nadat ze even de tijd heeft genomen, kan zij me vertellen dat ze het voelt op haar borst en rond haar keel. Ik vraag haar om haar handen er op te leggen, haar ogen te sluiten en naar dit gevoel toe te gaan. Algauw rollen er dikke tranen over haar wangen. Duidelijk zichtbaar wordt het voor mij als coach dat ze nu contact heeft met wat haar zo in de weg staat. Dit is voor haar geen prettig moment. Toch is dat wat nodig is om verder te komen. Wanneer ik na enige tijd vraag hoe het nu voelt, geeft ze aan: “Het wordt zachter”. Verbaasd kijkt ze me weer aan. Ze beseft en benoemt: “Als ik stil sta bij mijn gevoel en er aandacht aan besteed, wordt het zachter”. En dat klopt. Want wat er niet mag zijn bepaalt de dynamiek.

Vervolgens kijken we naar de markeringen van ‘je eigen plek innemen’. Ik laat haar hier naar kijken en vraag haar in te stappen. Wanneer ze dit doet, zie ik een andere vrouw. Een vrouw die rechtop staat, straalt en vertelt. Maar nu rustig, terwijl ze daadwerkelijk contact heeft met mij. Als ik vraag waar ze het gevoel van ‘je plek in nemen’ eerder heeft ervaren kan ze snel antwoord geven. We onderzoeken dit samen en gaan op zoek naar hoe ze dit gevoel kan vergroten. Er komt voor haar een beeld bij dit gevoel. Een beeld van een auto en een weg zonder bochten waar niets in de weg staat. Ik stimuleer haar dit uit te vergroten. Het wordt een cabrio met het gevoel van frisse lucht, de warmte van de zon, harde muziek aan en een gevoel van vrijheid. Je ziet haar genieten en de kracht die vrij komt wanneer je ‘je eigen plek’ in neemt voelen. Ik help haar dit gevoel op te slaan zodat ze het op ieder moment terug kan halen en gebruiken. Dan komt er een moment van twijfel. “Alleen maar doorrijden. Is dat wel goed? Ga ik dan niet aan alles en iedereen voorbij?”, vraagt ze. Daarop stel ik de vraag: “Wat is het mooiste aan vrijheid?”. Hierop antwoord ze meteen: “Kunnen kiezen!”. Na een paar seconden breekt er een prachtige grote lach door op haar gezicht en zegt ze: “Remmen! Ik kan gewoon remmen wanneer ik dat wil. Ik bestuur tenslotte de auto”.

Ik glimlach in mezelf. Als coach geniet ik zo van deze momenten. Er gebeurt echt iets bij iemand, en dit helpt degene vooruit. Ik voel me trots, op haar en op mezelf. Het is ons beiden gelukt om op deze middag onze eigen plek in te nemen.