Ken je dat, het gevoel dat het schuurt in een contact met iemand anders of in je eigen gevoel. Dat er ergens iets botst. Ik kom het regelmatig tegen. Soms in mezelf, soms bij een ander en soms tussen mij en een ander en soms allemaal tegelijkertijd. Lastig en interessant, want wat gebeurt er dan bij mij als het botst?

Toen ik begon als hulpverlener en recenter in mijn begintijd als coach had ik nog heel sterk het gevoel dat ik alles op moest lossen omdat de ander er anders niets aan had. Dat lukte natuurlijk niet en dat schuurde dan in mijn eigen gevoel. Inmiddels weet ik dat ik dit niet kan en dat dit ook niet mijn taak is. Mijn taak is de ander aan het denken te zetten en te laten ontdekken: waar schuurt het bij jou en wat kan jij daar mee?

Onlangs gaf ik met meerdere trainers een training waar we op de mat met yoga, meditatie en ademhalingsoefeningen aan de gang gingen. Deze middelen kunnen prachtig blootleggen wat mensen in de rest van hun leven ook laten zien. Wil je tijdens deze oefening de beste van de groep zijn, ga je over je eigen grenzen of haak je af wanneer het moeilijk wordt? Het geeft in korte tijd veel inzicht. Inzichten die ik verwacht en soms ook inzichten die ik niet verwacht.

In de training zit een meditatie waarin ik mensen mee op reis neem naar een Franse markt waar van alles gebeurt. Dingen die gemak maar ook ongemak kunnen oproepen. Na de mediatie gaan we met elkaar in gesprek over wie wanneer gemak en ongemak ervaart, waar je dat voelt in lijf, welk effect dit heeft op je ademhaling en hoe je dat herkent in je dagelijks leven. Eén van de dames uit de groep gaf aan dat het ongemak meteen begon, bij het gaan naar de Franse markt. Ze hield helemaal niet van Franse markten. Oké, eerlijk is eerlijk die had ik niet zien aankomen. Wel geniet ik van dit soort momenten want het geeft mij een perspectief dat ik nog niet eerder zag. En hoe breder ik kan kijken in mijn werk hoe mooier dat is. Leerpunt voor mij dus. Wanneer ik wat verder inzoom op wat ze zegt stuit ik op nog meer weerstand. Ze trekt een been op, slaat haar armen er om heen, trekt haar schouders op en geeft aan dat ze prima tevreden is met hoe ze nu is.

Boeiend is dat dat wat ze zegt in tegenspraak is met wat haar lichaam vertelt. Wanneer ik dit uitspreek kom ik nog niet door haar weerstand heen. Ik lijk hem eerder te vergroten. Prettig is dat ik in mijn lijf ervaar dat er rust blijft ondanks dat deze dame en ik duidelijk met elkaar schuren. Ik kan accepteren dat het voor nu zo gaat. Voor mij een grote stap om te ervaren dat ik, zonder mezelf te veroordelen, dit moment er kan laten zijn.

In de nabespreking van de training kreeg ik van één van de andere trainers iets terug wat deze dame haar nog verteld had. Ze had heel erg herkend wat er met haar gebeurde tijdens de training. Dat ze iets niet leuk vindt wat veel mensen wel leuk vinden. En dat ze het lastig vindt, om af te wijken van het gemiddelde. Dat schuurde bij haar. Het én jezelf willen zijn én niet af willen wijken. Mooi om te horen, omdat bewustwording altijd de eerste stap tot verandering is.
Schuren is niet altijd even fijn of makkelijk, maar als je het er kan laten zijn, kan het zo maar een heel mooi gepolijst oppervlakte opleveren.